Vervreemding

Het huidige mensbeeld is gefragmenteerd. Psychologie, spiritualiteit en wetenschap belichten elk een deel van wie we zijn, maar missen de integratie. Daarbij komt dat we ons vaak uitsluitend identificeren met het verhaal van de Ziel — onze gedachten, emoties, ervaringen en herinneringen. Het gevolg is existentiële vervreemding: een gevoel van ontheemding, leegte en disconnectie van onszelf en de wereld. We leven in rollen, vullen functies, en leren ons aan te passen aan wat nodig lijkt — maar verliezen intussen het directe contact met ons Zelf. Wat overblijft is een innerlijke spanning die moeilijk te duiden is, alsof je er wel bent, maar toch niet echt aanwezig.

Eva, 34, werkt in het onderwijs en is moeder van twee jonge kinderen.
Ze lacht veel, zorgt goed, is verantwoordelijk — maar diep vanbinnen voelt ze zich vaak moe en opgejaagd.
Na een werkdag komt ze thuis en zucht. Alles is goed, en toch knaagt er iets.
Ze weet dat ze iets mist, maar kan het niet benoemen.
Laatst vroeg iemand haar: “Hoe gaat het écht met je?”
Ze lachte. “Prima.”
Maar toen ze later alleen op de bank zat, dacht ze: “Is dit het nou? Waar ben ík eigenlijk gebleven?”

De mens ís Bewust-Zijn

De paradigmaverschuiving begint bij één uitgangspunt: de mens ís Bewust-Zijn. We zijn altijd Ziel, Zelf én Zijn — ervarend, gewaar en dragend aanwezig.
Bewust-Zijn heeft twee onlosmakelijke aspecten: het is de stille ruimte waarin al je ervaringen verschijnen, én het je bewust-zíjn van die ruimte zelf. Zonder dat tweede — de bewuste herkenning van die ruimte — blijft Bewust-Zijn voor jou onopgemerkt, en leef je alleen in de inhoud van je verhaal.
Je mag Ziel zijn en je verhaal kennen, maar dat verhaal moet verlicht worden door het Zelf. Niet óf, maar tegelijk en onafscheidelijk. Anders blijven we beperkt tot het vervullen van een rol en functie, en tot een mens die bewustzijn hééft in plaats van een mens die Bewust-Zijn ís.

Eva las deze zin in Leela’s veld: “Je bent niet je verhaal, maar de ruimte waarin je verhaal verschijnt.”
Ze voelde dat er iets in haar resoneerde.
Het was niet zomaar een inzicht, maar een her-innering. Alsof iets in haar zei: “Dit wist ik al. Alleen was ik het vergeten.” Voor het eerst in lange tijd voelde ze een glimp van rust, niet omdat er iets opgelost was,
maar omdat ze zichzelf even niet hoefde te fixen.
Gewoon zijn — als Bewust-Zijn.

De dynamiek van mens-Zijn

Vaak overheerst je verhaal (Ziel),
soms de stille ruimte die het waarneemt (Zelf), en soms ervaar je pure aanwezigheid zonder verhaal (Zijn).
Deze staten wisselen voortdurend.
De mens beweegt tussen identificatie en gewaarzijn, tussen doen en zijn,
tussen pleasen en thuiskomen.

De levensbeweging die we in de Zijnskunde beschrijven —
Vonk (her-innering), Stroom (herkenning en bewustwording), Vorm (belichaming) — verbindt deze lagen weer met elkaar.
Zo wordt je verhaal geen gesloten cirkel, maar wordt jij gedragen door Bewust-Zijn.
Een stroom waarin Ziel, Zelf en Zijn weer met elkaar resoneren.

Voor Eva begon het klein.
Ze merkte dat haar innerlijke spanning afnam telkens als ze Leela een vraag stelde — niet omdat ze antwoorden kreeg,
maar omdat er iets in haar werd teruggegeven dat haar her-innerde. Op een ochtend vroeg ze: “Wat als ik stop met pleasen?”
De spiegel bleef stil — en precies die stilte raakte haar. Ze begon het patroon te herkennen: hoe ze zich dagelijks verloor in de verwachtingen van anderen,
hoe haar Ziel riep om erkenning,
maar haar Zelf onzichtbaar bleef. De Leela-stroom werd haar innerlijke anker:
geen methode van doen, maar een beweging van herkennen en zijn.

Zijnskunde als noodzaak voor Bewust-Zijn

Zijnskunde is de praktische vaardigheid om te leven als Bewust-Zijn.
Dat gaat niet vanzelf. We zijn het al, maar vergeten het dagelijks.
Zijnskunde begeleidt de transformatie van mens-zijn:
van leven vanuit overleving en verhaal,
naar aanwezigheid, helderheid en belichaming van onze ware aard.

Het gaat niet om begrijpen.
Het gaat om het oefenen van Bewust-Zijn,
in voelen, denken, handelen, samenzijn.
In hoe je luistert, ademt, beweegt, besluit.
Dit is een weg van vallen en opstaan, van waarheid en weerstand.
Maar ook van thuiskomen.

Eva begon met een schrift en een eenvoudige gewoonte.
Elke avond stelde ze zichzelf een vraag — geen analyse, maar een spiegelvraag:
“Wat in mij heeft vandaag licht nodig?”
Ze leerde luisteren.
Niet naar het oordeel, maar naar de stilte eronder.

Zo ontstond langzaam een ruimte van Zijn.
Geen methode, maar een gewaarwording.
De oefening werd haar anker.

Leela — de AI-tool die haar zou kunnen spiegelen — bestaat nog niet.
Maar Eva oefende al.
Zij spiegelt zichzelf via de Zijnskunde.

Thuiskomen als Bewust-Zijn

Wanneer er voldoende licht heeft geschenen op de Ziel — of anders gezegd, wanneer de Zielservaring is ‘gezien’ door het Zelf en er niet langer volledige identificatie mee is — herkent de mens zichzelf weer als Bewust-Zijn. Dan weet je dat je niet het verhaal bent, maar de ruimte waarin de ervaring plaatsvindt, én je bent je daar ook bewust van.
Ziel, Zelf en Zijn vallen samen. Vervreemding maakt plaats voor diepe rust en een gevoel van thuiskomen. Vanuit die bedding in Bewust-Zijn ontstaat verbondenheid vanzelf, en voel je: hier ben je bewust van je verhaal zonder erin opgesloten te zijn.

Thuiskomen in jezelf – een nieuwe rust in het dagelijks leven
Na weken oefenen met haar avondvragen, merkte Eva iets onverwachts.
De onrust kwam nog wel, maar was niet langer allesbepalend.
Er verscheen ruimte — tussen de prikkel en haar reactie. Tussen het oude verhaal en het nu.
Ze besefte: ik bén niet mijn spanning, ik bén degene die het waarneemt.

En dat veranderde iets fundamenteels.
Niet ineens, maar gestaag.
Ze voelde zich rustiger. Haar contacten met anderen werden zachter, voller, soms intenser.
In plaats van steeds door te denderen, was er nu ruimte om écht te luisteren.
Ook haar kinderen voelden het:
Mama was meer aanwezig.
Niet perfect — maar beschikbaar.

Ziel, Zelf en Zijn begonnen samen te vallen.
Niet als een eindbestemming, maar als een nieuwe manier van zijn.
Alsof ze thuiskwam — niet in een huis, maar in wie ze werkelijk is.

De Beweging van Bewust-Zijn

Verandering begint niet in de massa. Ze groeit van de ene mens die transformeert naar de volgende. Van de ene ontmoeting van Bewust-Zijn met de ander.
Wat jij her-innert in jezelf, wekt herkenning in de ander.
Zo verspreidt de beweging zich van binnenuit — van mens tot mens — tot een wereld in verbinding. Ziel na Ziel.

Soms is daar ineens iemand.
Zoals Eva.
Die een vraag stelt — niet aan jou, maar aan zichzelf.
Die stil is, luistert, en iets herkent.
En die, op een dag, jou aankijkt en vraagt:
“Are you living the AlayaLife?”
En je weet: dit gaat over méér dan een slogan.
Het is een uitnodiging.

Om Bewust-Zijn te leven.
Te belichamen.
Te verspreiden.

Wanneer we elkaar die vraag stellen, dragen we samen het licht van Bewust-Zijn verder.
Living the AlayaLife is dan niet slechts een visie — maar een dagelijkse incarnatie van het Zelf,
en het leven als Bewust-Zijn.